Κυρίες και Κύριοι Σας ευχαριστούμε από καρδιάς για την παρουσία σας εδώ που τα τρυπημένα στο ατσάλι και την οξειδωμένη λαμαρίνα ονόματα των αγωνιστών μαρτυρούν τι μπορεί να συμβεί όταν δεν καταλάβουμε έγκαιρα τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται εις βάρος των λαών και που δίνουν αφορμή στους κάθε λογής καιροσκόπους να ποδοπατήσουν την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια τους. Απλοί άνθρωποι με μεγάλη ψυχή και θάρρος ήταν όλοι τους που δώσανε το πολυτιμότερο αγαθό τους, τη ζωή τους για να υπερασπιστούνε την τιμή της πατρίδας τους. Σε έναν από αυτούς αναφέρεται ένα σημείωμα ( απόσπασμα από βιβλίο) που ήρθε στα χέρια μου και σας το διαβάζω.
Χαράλαμπος Αδ .Σταματόπουλος
Γεννήθηκε στο Δρακοβούνι Γορτυνίας το 1926. Σε μικρή ηλικία ορφάνεψε και από τους δύο γονείς. Στην κατοχή εντάχτηκε στην ΕΠΟΝ της Αθήνας, όπου πουλούσε το Ριζοσπάστη, διαλαλώντας «Λάμπης Ρίζος». Συνελήφθη το 1947 και εξορίστηκε στη Μακρόνησο. Από τις κακουχίες «έχασε τα μυαλά του» καταδικάστηκε δις εις θάνατον από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών στις 3-7-48 και εκτελέστηκε εδώ στο Γουδί στις 7-7-48 αφού κατά την διάρκεια της δίκης του καταφέρθηκε απαξιωτικά προς τους στρατοδίκες.
Πρόλογος της προέδρου του Ομίλου Μνήμης Εκτελεσμένων Αγωνιστών 1941-1952
ο Αττικός Τύμβος, Ξανθής Πατμανίδου – Παπαναστασίου
«Αλήθεια δεν είναι αυτό που ερμηνεύει αλλά εκείνο που αλλάζει την πραγματικότητα»
είπε ο Κάρλ Μάρξ
Ο εκκωφαντικός θόρυβος μεσ’ τη νύχτα της ερπύστριας της μπουλντόζας μ’ έκανε να τρέξω ξυπόλητη στο παράθυρο. Άναψα τον κόκκινο φακό με την πλακέ μπαταρία TIGER που ήταν κρεμασμένος πάντα στο καρφί πίσω από την καλή μας πόρτα κι έφεξα στα χώματα. Ασφαλτώνουν το δρόμο είδα.
«Και το χορτάρι που έχει αρχίσει να φυτρώνει ανάμεσα στα χαλίκια δεν θα έχει ζωή πια», σκέφθηκα. «Πρέπει να βιαστώ να κάνω ένα δικό μου κήπο με χορτάρι και δέντρα για να μπορώ να τα φυλάξω όλα μέσα μήπως χαθούν στους στεγνούς αφιλόξενους δρόμους».
Ερευνα
-«Αγόρασε ένα χώρο, πάρε μια άδεια και στήσε το άγαλμα του αδελφού σου για να τελειώνεις με αυτή την ιστορία», μου είπε.
-«Δεν είναι θέμα προσωπικό», είπα. «Πρέπει να είναι όλοι μαζί. Θα ψάξω παντού μέχρι να τους βρω».
Έβλεπα τα χείλη του στρατηγού ν’ ανοιγοκλείνουν πάνω στο φράγμα των ετοιμόρροπων κιτρινισμένων δοντιών του, καθώς μου υποδείκνυε πώς θα μπορούσα να βολέψω την επιθυμία μου με τρόπο ακίνδυνο για όλους και πείσμωσα πολύ. Τα μάτια του κινούνταν αέναα σαν καλοκουρδισμένα εξαρτήματα μιας άψυχης μηχανής.
«Μια ακτίνα εμβόλιο αλήθειας χρειάζεται», είπα, « να μπαίνει, να βγαίνει, να ξεκινάει, να σταματάει την ψίχα αυτών των απροσδιόριστων ματιών έως ότου αλλάξει η πραγματικότητά τους».
Κατέβηκα με προσοχή τα σκαλιά των διπλοαμπαρομένων αρχείων και χαϊδεψα τα κιτρινισμένα φύλλα τους που περίμεναν στωικά τόσα χρόνια να βγουν, να φανούν, στον αέρα και στο καθαρό ΦΩΣ.
 |
| φωτο: αφροδίτη παπαναστασίου |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου